چه ناحق کشتی عشقم را
درد و دل هر شبم را
نگاه خسته ام را
باور بی تردیدم را
حرف های عاشقانه ام را
خود سوختم و ساختم
تا رسوا نشود عشق من با تو
اشک های در مانده ام را
آغوش گرمم را
چه دردناک است آنکه بیهوده خاموش شود
ندانستم گناه خوبان چه بود
بدها را پسندیدی 

طوفان آغاز رفتن توست
شبهای بی فروغ بعد از توست

آغازی بی پایان که مرگ
آخر قصه خود شاهنامه است
من می شوم مجنون دردمند

تو همان یاغی قصه هایی
که شب درد را هدیه می دهی 

روی قلبی نوشته بودن شکستنی است ؛ مواظب باشید !!!
ولی من روی قلبم نوشتم شکسته است ، راحت باشید ! 

دستت را به من بده
نترس !
با هم خواهیم پَرید .
من از روی رویاهایی که رو به باد وُ
... تو از روی بوته هایی که باران پَرَست . 

نیا باران زمین جای قشنگی نیست.من از اهل زمینم خوب میدانم که گل در عقد زنبور است ولی سودای بلبل دارد و پروانه را هم دوست دارد.. 

پشت چراغ قرمز،
پسركي با چشماني معصوم و دستاني كوچك گفت:
چسب زخم نميخواهيد؟ پنج تا صد تومن، آهي كشيدم و با خود گفتم:
تمام چسب زخم هايت را هم كه بخرم، نه زخم هاي من خوب مي شود، نه زخم هاي تو.
"حسين پناهي" 

اگر دروغ رنگ داشت
هر روز شاید
ده ها رنگین کمان در دهان ما نطفه می بست
و بی رنگی کمیاب ترین چیزها بود
اگر شکستن قلب و غرور صدا داشت
عاشقان سکوت شب را ویران می کردند
اگر به راستی خواستن توانستن بود
محال نبود وصال!
و عاشقان که همیشه خواهانند
همیشه می توانستند تنها نباشند
…..

اگر گناه وزن داشت
هیچ کس را توان آن نبود که قدمی بردارد
تو از کوله بار سنگین خویش ناله می کردی…
و من شاید کمر شکسته ترین بودم 

می میرم و به مرگ خودم گریه می کنم

ای زنده گی برای تو کم گریه می کنم؟

پایان راه و یار مسافر در ایستگاه
...
حالا که می رسیم به هم گریه می کنم

آشفته حال و پرت و پراگنده و غریب

با سر و وضع نا منظم گریه می کنم

غم، اره می کند کمرم، زوزه می کشم

شب، خنده می کند به غمم گریه می کنم

با یک دو جرعه حوصله ام سر نمی رود

اما همین که نشه شدم گریه می کنم

جانم! تمام گریه برای خودم که نیست

غیر از خودم برای تو هم گریه می کنم

بگذار تا بر شاخه درخت تو آشیانه کنم

و هر هر روز پرواز کنم و بر آغوشت بنشینم

در خمّ ابروی تو پنهان شده تا وقتی‌ نگاهت مرا جستجو میکنند

آهسته در چشمانت بنشینم و بر مردمک چشمانت آزادانه بگردم

وقتی‌ لبخند زدی عاشقانه‌ در لبخند زیبایت غرق شوم 

عشق نمیپرسه تو کی هستی؟ عشق فقط میگه: تو مال منی

عشق نمیپرسه تو اهل کجایی؟ فقط میگه: توی قلب من زندگی میکنی

عشق نمیپرسه چیکار میکنی؟ فقط میگه باعث میشی قلب من به ضربان بیفته

عشق نمیپرسه چرا دور هستی؟ فقط میگه همیشه با منی

عشق نمیپرسه دوستم داری؟ فقط میگه دوست دارم 

خسته بود اهــل زمين نبود نـمازش شــكســته بود

بر سنگ قبر من بنويسيد شيشه بود تـنها از اين نظر كه سـراپا شـكســته بود

بر سنگ قبر من بنويســـــــيد پاك بود چشمان او كه دائما از اشك شسـته بود

بر سنگ قبر من بنويســيد اين درخت عمري براي هر تبر و تيشه، دســــته بود

بر سنگ قبر من بنويســــــيد كل عمر پشت دري كه باز نمي شد نشسته بود 

عجیب نیست ...
وقتے قلب ها در میان دو پا مے تَپند
و "دوستت دارم"
تنها
در بسترهاے ِ گناه و تجارت خرج مےشود
... تا شاید جیبے پر شود
یا شب هوس تکرار ...

هیچ چیز عجیب نیست 

خدا که فقط خدای آدمهای خوب نیست.....

خدا ، خدای آدمهای خلافکار هم هست وفقط خود خداست که بین بندگانش فرق نمی گذارد.

فی الوقع ، خداوند اند لطافت ، اند بخشش ، اند بی خیالشدن ، اند چشم پوشی و اند رفاقت است .
...
رفیق با مرام همه چیزش را پای رفاقت می گذارد . 

خسته شدم از این همه فاصله
چیکار کنم دسته خودم نیست ،دله
خسته شدم بس که سر رات بودم
همدم گریه ها و غمهات بودم
شادی و خندهات مال دیگرون
پاسم دادی به دامن ای و اون
خسته شدم بس که به پات نشستم
دیدی غرورمو برات شکستم
چیزی نمونده دیگه از غرورم
اشکی نمونده واسه چشم کورم
حالا دیگه توی نبودن تو
گریه نمیکنم ،دیگه صبورم

 hamid zia 

کلافه شدن یعنی:

دلتنگِ کسی باشی ؛ که نیست

حوصله کسی را نداشته باشی؛ که هست ! 

دريا ، - صبور و سنگين –

مي خواند و مي نوشت :

« .... من خواب نيستم !

خاموش اگر نشستم ،

مرداب نيستم !

روزي كه برخروشم و زنجير بگسلم ؛

روشن شود كه آتشم و آب نيستم ! » 

 هر وقت احساس تنهایی و غربت کردید ، یادتان باشد که خدا همین نزدیکی است ... و یادمان باشد که با تمام بدی هایمان ، خدا هیچ وقت ما را از یاد نبرده است. 

بهش بگی دوسش داری پررو میشه ، میره ...
بهش بگی ازش بدت میاد نا امید میشه و میره ....
محبت کنی خوشی میزنه زیر دلش و میره ....
محبت نکنی ، یکی دیگه بهش محبت میکنه و میره.... ...
خلاصه اومده بود که بره ...
خودتو خسته نکن !!! 

تو ... ،

فرصتی برای دنیا هستی؛

قرار نیست کسی را تکرار کنی ... 

لعنـــــــــــــــت به همه ضرب*المثل*های جهان
که هروقت لازم*شان داری،
برعکس از آب درمی*آینــــــــــــد...
مثلا همین حــــــــــــــــــــالا
که من تو را می*خواهم
و طبق معمول،
خواستن نتوانستن استـــــــــــــــــــ..... 

کاش خداوند سه چیز را نیافریده بود:

عشق و غرور و دروغ

زیرا اگر عشق نبود انسان به خاطر غرورش دروغ نمیگفت.. 

می نویسم چنان زیبایی
که صخره ها سر راهت آب می شوند
تا با تو راهی دریا شوند
کرجی ها به صخره پناه می برند
تا پیشت بمانند و
به بستر دریا نیفتند
می نویسم چنان زیبایی
که تمامی آب ها دهانهی دریا جمع می شوند
تا ورود تو را ببینند...
ای رود
انگشتت را به من ده
به ساحل شعرهای من قدم نه
نمی توانم از تو چنان بگویم که دفتر اشعارم تر شود
انگشتت را به من ده
بر پلّه های دفتر من قدم نه
میخواهم گل هایی در شعرم بروید
که کرک ملتهبش را زیر سرانگشتانم حس کنم. 

آســـــــــــمان هـم گــاهــــــی دلــش مـی گیـــرد، مـــــــن کــه آدمــــــم...! 

نه نمی دانی...!
هیچکس نمی داند...!
پشت این چهره ی آرام در دلم چه میگذرد...!
نمی دانی...!
کسی نمی داند.....!
این آرامش ظاهــــــر و این دل نـــــــا آرام...!
چقدر خسته ام میکند...!